«Θα δούμε εδώ την υπόθεση πολύ περιληπτικά γιατί ξαφνικά οι εξελίξεις τρέχουν με ταχύτητα φωτός. Ελπίζουμε σύντομα να ρίξουμε σ’ αυτή τη “μαύρη τρύπα” το φως που χρειάζεται για να φωτιστούν όλες οι “γωνιές” και όλες οι στιγμές της. Τώρα όμως, το Νομοσχέδιο Χατζηδάκη για το περιβάλλον, που σύντομα θα είναι νόμος, μας μετατρέπει από πολίτες σε απλούς θεατές της μοίρας μας, με τη… βούλα!
Καμία παρέμβαση, καμία διαπραγμάτευση καμία γνωμάτευση Δημοτικού Συμβουλίου δε χρειάζεται για να ανοίξει χρυσωρυχείο, να εγκατασταθούν 89 ανεμογενήτριες, να ανοίξει και ότι έχει απομείνει από τα σπλάχνα του νησιού με ανεξέλεγκτη εκμετάλλευση της γεωθερμίας. Έχουμε τεράστιες ευθύνες, έμμεσα και άμεσα, ατομικά και συλλογικά, θεσμικά και μη θεσμικά για την εγκατάλειψη, ακόμα και την υπονόμευση της νίκης μας εκείνης. Θα μπορούσαμε να είχαμε ξεμπερδέψει οριστικά και αμετάκλητα. Και αυτά όμως θα ειπωθούν στην ώρα τους.
Τώρα, μάλλον θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε τον προ εικοσαετίας εφιάλτη στο πολλαπλάσιο. Τί θα κάνουμε; Πρέπει να πάρουμε την πρωτοβουλία των κινήσεων. Εδώ και τώρα!!! όμως ας θυμηθούμε και ας πούμε με δυο λόγια στους νέους και τους… ξεχασιάρηδες τί έγινε τότε…
Μήλος, Ο Χρυσός: 1999-2003, Η “μαύρη τρύπα” της σύγχρονης ιστορίας μας
Με αφετηρία το φθινόπωρο του 1999 και για ένα περίπου χρόνο, ζήσαμε κυριολεκτικά έναν εφιάλτη και παλέψαμε με το θηρίο πού άκουγε στο όνομα Βαρυτίνη. Και το νικήσαμε. Δεν είναι της στιγμής να πούμε πώς οι ιδρυτές της, οι αδελφοί Ηλιόπουλοι, εκδιωγμένοι κάποτε από τις ΗΠΑ, στράφηκαν στην εξόρυξη, ήρθαν στη Μήλο και κατάφεραν (αυτοί και οι επίγονοί τους) να γίνουν αφεντικά μας. Τώρα, σημασία έχει να θυμίσουμε (εμείς οι μεγαλύτεροι) ότι υπήρξαν καιροί που και το όνομα “Βαρυτίνη” δεν μπορούσες καν να το πιάσεις στο στόμα σου, αν δεν ήτανε για να λιβανίσεις. Αν τα πράγματα έχουν αλλάξει θα φανεί, πιστεύω, πολύ σύντομα.
Πώς λοιπόν να αντισταθείς στη θέλησή τους, όταν αποφάσισαν ότι ήρθε η ώρα να βάλουν χέρι και στον επιθερμικό χρυσό της Μήλου! Πήραν άδειες “έρευνας και εκμετάλλευσης“, έκαναν κουμπαριές με Καναδούς, Αυστραλούς, Αμερικάνους, φτιάξανε θυγατρική, τη ΜΙΔΑΣ ΑΕ και ξεκίνησαν, το 1994, τις έρευνες στον Πρ. Ηλία και το Χοντρό Βουνό. Το 1997, έπρεπε να ανανεώσουν τις σχετικές με το περιβάλλον άδειες για να συνεχίσουν. Αλλά… αμέλησαν.
Παίρνοντας διάφορα προφορικά “ΟΚ”, που ούτε αυτά είναι ώρα να σκαλίσουμε, ο κόμπος έφτασε στο χτένι και το 1999 αναγκάστηκαν να φέρουν στο Δημοτικό Συμβούλιο για γνωμάτευση, αίτημα για πολλαπλασιασμό των γεωτρήσεων και των εκτάσεων όπου ερευνούσαν. Μόνο τότε το πήραμε όλοι χαμπάρι… Σε μια θυελλώδη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου ο Σύνδεσμος Ξενοδόχων Μήλου κατέθεσε επιστολή με την οποία ζητούσε αναβολή της γνωμάτευσης επειδή είχε πληροφορίες ότι η εξόρυξη χρυσού είναι μια πολύ επικίνδυνη για τους ανθρώπους και το περιβάλλον επιχείρηση.
Αρχικά, το ΔΣ αγνόησε την επιστολή και ψήφισε θετικά στο αίτημα της εταιρείας. Τότε όμως, λειτούργησε η παρακαταθήκη των προγόνων μας αγωνιστών εργατών της Μήλου (όχι για πρώτη φορά!) και αμέσως το σύνολο των τοπικών φορέων υπέγραψε ψηφίσματα διαμαρτυρίας που τα έστειλε στο Νομαρχιακό Συμβούλιο. Τότε και ο Δήμος πήρε πίσω την αρχική του απόφαση και συντάχθηκε με την κοινωνία.»
Διαβάστε την συνέχεια από την πηγή του άρθρου ντοκουμέντο εδώ…
